همه جوره

كه زيبا بنده ام را دوست ميدارم

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو ميگويد

ترا در بيكران دنيای تنهايان

رهايت من نخواهم كرد

رها كن غير من را آشتی كن با خدای خود

تو غير از من چه ميجويی؟

تو با هر كس به غير از من چه ميگويی؟

تو راه بندگی طي كن عزيز من، خدايي خوب ميدانم

تو دعوت كن مرا با خود به اشكی، يا خدايی ميهمانم كن

كه من چشمان اشك آلوده ات را دوست ميدارم

طلب كن خالق خود را، بجو ما را تو خواهی يافت

كه عاشق ميشوی بر ما و عاشق ميشوم بر تو كه

وصل عاشق و معشوق هم، آهسته ميگويم، خدايی عالمی دارد

تويی زيباتر از خورشيد زيبايم، تويی والاترين مهمان دنيايم

كه دنيا بی تو چيزی چون تورا كم داشت

وقتي تو را من آفريدم بر خودم احسنت ميگفتم

مگر آيا كسی هم با خدايش قهر ميگردد؟

هزاران توبه ات را گرچه بشكستي؛ ببينم من تورا از درم راندم؟

كه ميترساندت از من؟ رها كن آن خدای دور؟!

آن نامهربان معبود. آن مخلوق خود را

اين منم پروردگار مهربانت.خالقت. اينك صدايم كن مرا. با قطره ی اشكی

به پيش آور دو دست خالی خود را. با زبان بسته ات كاری ندارم

ليك غوغای دل بشكسته ات را من شنيدم

غريب اين زمين خاكی ام. آيا عزيزم حاجتی داری؟

بگو جز من كس ديگر نميفهمد. به نجوايي صدايم كن. بدان آغوش من باز است

قسم بر عاشقان پاك با ايمان

قسم بر اسبهای خسته در ميدان

تو را در بهترين اوقات آوردم

قسم بر عصر روشن، تكيه كن بر من

قسم بر روز، هنگامی كه عالم را بگيرد نور

قسم بر اختران روشن اما دور، رهايت من نخواهم كرد

براي درك آغوشم، شروع كن، يك قدم با تو

تمام گامهاي مانده اش با من

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو ميگويد

ترا در بيكران دنيای تنهايان. رهايت من نخواهم كرد

سهراب سپهری